مهتاب

رخ خود کرده‌ای تو چون مهتاب

ظالمانه پنهان ولی به نقاب

از شط چشم تو چو تشنه لبان

داشتم من طلب ز جرعه آب

میبرد گیسوان چون شب تو

روز را از دلم ولی به شتاب

عکس رخسار همچو ماه تو را

کرده‌ام سال‌ها به دل در قاب

خواستم جام می زدست تو لیک

نکنم اینچنین خراب شراب

غم هجران تو ز چهره ربود

همه آثار این زمان شباب

خواستم تا غنیمتت شمرم

صحبتی گویمت چنین به خطاب

این چنینم مخواه بی‌کس زار

نیستم لایق فراغ و عذاب