مات

آرامش است، نقشه ی تشویش میکشد

پس میزند به دست و به پا پیش میکشد

بیمار مرهمیم که این درد سالها

در دست اوست هر چه کم و بیش میکشد

گویی در آبشار شلالش معلقم

نقضی برای جاذبه ی خویش میکشد

میترسم از سیاه و سپیدش که زخمی ام

شطرنج زندگی به عیان نیش میکشد

من را برای مات شدن آفریده اند

وقتی رخ اش معادله کیش میکشد